Katharina Boontjes - Schut

Katharina Boontjes - Schut - 43 jaar (Schippersvrouw)

Het gezin Boontjes bestond in 1945 uit vader, moeder en drie zoons van 19, 9 en 7 jaar. Wat hieronder volgt, is gebaseerd op een verslag van de oudste zoon.

In de zomer van 1944 koos binnenvaartschipper Boontjes voor een ligplaats voor het schip de “Hekamial" in het Reitdiep, ter hoogte van Wierumerschouw. Daar raakte het gezin bevriend met de mensen in de omgeving. Het hele gezin mocht komen wonen bij de familie Eldering. Katharina ging samen met de twee jongste kinderen op die uitnodiging in. Vader en de oudste zoon bleven echter varen, wat zeer gevaarlijk was omdat gevechtsvliegtuigen probeerden alle verkeer stil te leggen. Dit is wat de oudste zoon vervolgens schrijft:

“Omdat het schip in de Oosterhaven in Groningen lag, waren wij in april 1945 allemaal bij elkaar bij de familie Eldering. Op 13 april kwamen geallieerde verkenners achter de dijk van het Reitdiep sluipen en aan de overzijde waren de Duitsers. Een Amerikaanse officier vertelde dat men slag ging leveren en dat wij moesten evacueren omdat de boerderij in de vuurlinie lag. lk heb samen met boer Eldering en knecht Kees het vee uit de stal gehaald en het land in gedreven. Mijn moeder is samen met mevrouw Eldering en mijn broertjes naar een boerderij verderop gegaan.

Plotseling werd het vuur geopend vanaf de overzijde van het Reitdiep en drong er een kogel door de schouder van mijn moeder. Ik ben achter de dijk langs gekropen en heb naar de Duitsers geroepen dat ze op weerloze burgers vuurden. Zij riepen terug en vroegen waar de vijand was. lk antwoordde dat er geen vijand was. Hierna vroegen ze of ik zo snel mogelijk met onze roeiboot naar hen toe wilde komen. Toen ik aan de overzijde was, kwamen er twee officieren op mij af; één van hen was arts. Ze wilden snel naar mijn moeder. De arts constateerde een lichte verwonding. De kogel was door de schouder gegaan, maar had geen essentiële  lichaamsdelen beschadigd.

De Duitse arts verbond de wond verbonden zonder zijn vingers te gebruiken. Alles werd gedaan met gesteriliseerde tangen en pincetten. Hij zei: ”Binnen veertien dagen is deze vrouw genezen, maar morgen kom ik nog even langs." Toen de officieren en ik weer naar de roeiboot liepen, kwam er een auto aan met Binnenlandse Strijdkrachten en een Marechaussee in een vooroorlogs uniform, met een oranje speld op zijn kraag. Zij sprongen uit de auto en renden met getrokken revolvers op ons af. Wij staken onze handen omhoog en de Duitse officieren gaven hun wapens af. Toen wij de reden van hun bezoek vertelden, zeiden de Ho||anders: ”Breng ze maar terug naar de overzijde”. Aldaar stonden meerdere militairen. Zij boden hun verontschuldigingen aan voor het gebeurde, maar gelukkig was het nog goed afgelopen.

De volgende dag werden de Duitsers gevangen genomen en wij hebben de arts niet meer gezien. Ook de Amerikanen hebben wij niet meer gezien. Mijn moeder knapte goed op, totdat zij koorts kreeg en naar het ziekenhuis moest. Daar constateerde men bloedvergiftiging. Er was geen penicilline beschikbaar, en op 5 mei 1945 is zij gestorven."

Aduard in de oorlog
Aduard kent achttien slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog: Joodse inwoners die vermoord zijn in vernietigingskampen, verzetsstrijders die tijdens hun activiteiten van het leven zijn beroofd, boeren die om het leven kwamen tijdens de melkstaking, een soldaat die sneuvelde tijdens het uitoefenen van zijn functie en mensen die helaas op het verkeerde moment op de verkeerde plek waren.